کمر هفته شکست 
می توانم بروم پس فردا 
 نفسی تازه کنم 
می توانم راحت 
با تکان دادن دستم همه جا پر بزنم 
می توانم بروم 
 و به فرمان دلم 
 سر دیوار تو دستی بزنم برگردم 
ای دل ِ خسته ، به پیش !
برویم 
تا دیاری که در آن " ایست ، خبر دار " ی نیست 
برویم 
 تا که چشمانم را 
 در خیابان بچرانم یک شب 
مادرم
چای را دم کرده ست 
و سماور سخن از آمدنم می گوید

                  » عمران صلاحی »